انقلاب: به نظر من #زبان_فارسی کاملاً دارد مظلوم واقع میشود. حالا این اواخر یک کارهایی دارد میشود، بعضی‌ها در انجمنهایی یک کارهایی دارند انجام میدهند، امّا ما بیش از این احتیاج داریم به تقویت زبان فارسی. زبان فارسی زبان کشش‌داری است، جزو زبانهایی است که میتواند توسعه

ایران زمین ابوالقاسم فردوسی اشاره کرد. او در شاهکار حماسی خود، بسته به نوع داستانی که می‌سراید به مناسبتی گاه از ضرورت جنگ و تامین پاره‌ای مصالح و منافع کشور تنها از طریقِ آن تاکید می‌کند و حتی به تاخیر انداختن آن را خلاف خِرَد می‌داند چنان‌که از آن سو، همین

داستان رستم و اسفندیار، آن جا که رستم با پرده‌سرای سخن می‌گوید، بیتی است حاوی کلمهٔ سرگرای که آقای دکتر خالقی در واژه‌نامهٔ چاپ جدید (سخن) آن را به "سرکش و متمرد" معنی کرده‌اند و آقای دکتر رواقی در فرهنگ شاهنامه به "کشنده و هلاک‌کننده". ابیات داستان

که دانش نیاید به بن   فردوسی -

فردوسی از تاریخ صورت حماسی دارد در شکل حماسهٔ یک ملت: جهان پهنهٔ تاخت و تازِ دلبران و گردنکشانِ یک ملت است. این ملت در مرکز و قلبِ عالم جای دارد و اقوام و ملل دیگر در حاشیه و کنار آن قرار دارند. ایران، محسودِ اقوام و مللِ دیگر است و همه به آن به نظرِ احترام و بزرگی

نیز در شناخت منابع کتاب فردوسی بر آن مترتب باشد، و ممکن هم هست که نباشد.   * مطابق با شیوهٔ مختار آوانویسی نویسندهٔ حاضر. سیداحمدرضا

گزارش داد، شاهنامه فردوسی اولین کتابی نیست که مقامات تاجیکستان دستور اهدای آن را به شهروندان این کشور صادر کرده اند. در سال ۲۰۲۰، امامعلی رحمان دستور داد با هزینه دولت به هر خانواده، کتاب «تاجیک‌ها» اثر باباجان غفورف اهدا شود.   امامعلی رحمان در سخنرانی

جا افتاده بوده‌اند. ولی فردوسی به بیعت و تأویل و دخل و شموس (شموس معرب چموش نیست؛ عکس آن درست است) و طرایف و عتیب و مزیح و ثنا و مسمار و مصقول و معیوب و ملک و مملکت و مروت و نُعم و بوس و نمّام چه نیاز داشته؟ اول چیزی که به ذهن می‌آید این است که این لغات هم لغات عمومی اهل سواد

«ببخشا» در شعر فردوسی وارد کرده است.     بیست و سه لغت هست که میان ۵٠ تا ١٠٠ بار به‌ کار رفته است، از مقوله‌های ذیل: علم افلاک، جانورشناسی، جنگ و سپاه، اداره و امور مدنی، آرایش و زیور، عواطف.   شصت و نه لغت عربی در شاهنامه از ٢٠ تا ۵٠ بار استعمال شده

با کاربرد واژه‌های زبان دری در شاهنامه، ضمن نجات‌بخشی این زبان از زوال و اضمحلال، گنجینه بزرگی از خرد و دانش ایرانی را به ابنای بشر در تمام اعصار ارزانی داشته تا چراغ راه آنان در هر دوره و زمانی باشد. مختار مسعود (کارشناس ادبیات و پیشکسوت مطبوعات) در یادداشتی با

نریمان و نیرم. در اوستا naire-manah صفت گرشاسپ است. اصل این naire-manah، چنانکه بر آشنایان با زبان اوستایی پوشیده نیست، narya-manah است. اما یک نام مشابه هم در آبان یشت اوستا هست و آن nərə-manah است برابر با nr-manas در هندی باستان. محققان در نامهای به‌دست‌آمده از اسناد فارسی میانه

را از دست می‌دهد.   فردوسی و شاهنامه، صص ۳۱_۳۳  زنده‌یاد استاد منوچهر

زندگی‌بخش رویدادهای شاهنامه، از همه دست _حتی عاشقانه_ کردار است. کردار رشت حماسه و خونی است که اگر در رگ‌های آن ندود داستان هر رزم و بزم از نفس می‌افتد و خاموش می‌شود. نقش کردار در هر رویداد حماسی و حتی در کار دلدادگان نیز پیداست. در شاهنامه حسیات (احساس و عاطفه) از

باشیم.  گرایش فطری فردوسی به واقع‌گرائی و آزرم اخلاقی و عفت بیان وی _که ظاهراً انعکاسی مشخص از همین ویژگی‌ها در فرهنگ باستانی ایران است_ نیز در پرداختن و سرودن داستان‌های عشقی شاهنامه، با مختصّاتی که برشمردیم بی تأثیر نبوده است.   داستان خسرو و شیرین که

یکی از نامداران سلسلهٔ کیانی است. او در متن‌های پهلوی شخصیتی بسیار برجسته دارد و در اوستا از جاودانان است. وقتی فرنگیس باردارِ اوست، پدرش سیاوش ناجوانمردانه کشته می‌شود. «پیران» کوشش فراوان می‌کند که مادر و فرزند از مرگ رهایی یابند. آنان به ایران

اخلاق همگان می‌شود و فردوسی خود آن فرهنگ‌ساز بزرگ است و کتابش «تاریخ» تمدن آزادان (اشرافیت) ایران و آرزوهای دور پرواز و بلند آنها.     از قضا شاهنامه نیز، خود دستاورد شکست و ناکامی است؛ شکستی چندصدساله از عرب‌ها و سپس افول سامانیان و چرخشی ناکام در تاریخ

شاهنامه است؛ چنانکه از قول فردوسی در تاریخ سیستان آمده: «خدای تعالی خویشتن را هیچ بنده چون رستم نیافرید.» اما توانائی و ناموری او در آن است که نمایندهٔ مردم است؛ پروردهٔ تخیّل هزاران هزار آدمیزاد است که در طی زمان‌های دراز او را به عنوان کسی که باید تجسمی از رؤیاها و

گفتا‌رهایی از شاهنامه فردوسی پرداخت. وی در فصل تازه این سلسله گفتا‌رها به گفتار شناخت رستم از شاهنامه فردوسی می‌پردازد. ورود علاقه‌مندان به این نشست آزاد است. پایان

و باریک‌نگری حکیم فردوسی سبب گردیده که شاهکار او به صورت آیین کشورداری و درس فرمانروایی خردمندانه‌ای درآید و منطبق با اصول صحیح مدیریت باشد. حتی امروز هم فرمانروایان و زمامداران در همهٔ جهان حتی یک فرماندار و بخشدار ناحیه‌ای کوچک می‌تواند از شاهنامه نکاتی در

نکته است که به این اثر عظیم فردوسی ارزش جهانی و انسانی پایدار می‌دهد. تمامِ مأموریت، تمامِ مسئولیت و تمامِ تاریخِ واقعیِ قوم خود را درین افسانه‌های اساطیری خالی می‌کند و رنگ و شکل می‌بخشد. جنگ، جنگی پایان‌ناپذیر در سراسر این داستان جریان دارد اما بر خلاف مشهور، به